ಬದುಕು ಭಾವ ಮತ್ತು ನಾನು - ೫ ( ನನ್ನ ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ (ಪ್ಯಾರ್ ,ಮೊಹಬ್ಬತ್ ) ಹಾಗೂ ಅದು ಮುರಿದು ಬಿದ್ದಿದ್ದು )

ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗಲೆಲ್ಲ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಯ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸುತ್ತು ಹೋಗಿಬರುವುದು ನನ್ನ ಅಭ್ಯಾಸ .ಈ ಸಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಲಸ ಇದ್ದಿದ್ದರಿಂದ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗನೆ ಹೊರಡಲನುವಾದೆ . ೮.೩೦ ಕ್ಕೆ ಬಸ್ , ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ೭.೩೦ ರಿಂದ ೯.೩೦ ರ ವರೆಗೆ ಬರುವ ಎಲ್ಲ ಬಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಕಾಲೇಜ್ ಬಸ್ ಎಂದೇ ನಾಮಕರಣ (ವಿಶೇಷ ಅಂದ್ರೆ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬರೋದು ೩ ಬಸ್ ಮಾತ್ರ ).
ಮುಂಚೆ ನಾನು ಈ ಬಸ್ಸಲ್ಲೇ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದಿದ್ದು .ನಮಗೆ ಬಸ್ ಏಷ್ಟು ರಶ್ ಆಗುತ್ತೋ ಅಸ್ಟು ಖುಷಿ ಆವಾಗ(ಗೊತ್ತಲ್ಲ ನಿಮಗೆ ಯಾಕೆಂದು ).ಈಗ ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ರಗಳೆ , ಕಾರಣವಿಷ್ಟೇ ಹೇಗೆ ಕಾಲ ಬದಲಾಯಿತೋ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಎತ್ತರ , ಅದಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಬುಸ್ಗು ಸರಿ ಹೊಂದುವುದೇ ಇಲ್ಲ . ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಈಗ ಫುಟ್ ಬೋರ್ಡ್ ಬಿಟ್ಟು ಮೇಲೆ ಹೋಗಲ್ಲ (ನನಗೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸೋಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ , ಬಸ್ಸು ತಲೆ ಎತ್ತೋಕೆ ಬಿಡಲ್ಲ ).ಹಾಗೆ ಸಮಯವಾಯಿತು ನಮ್ಮ ಐರಾವಾತನ ಅಗಾಮನವು ಆಯ್ತು.ಚೀಟಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹಾಗೆಯೇ ಏನೋ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದೆ ಪಿಸು ಪಿಸು ಕಿಸಿ ಕಿಸಿ ಹ ಹುಹು ಸದ್ದು ಕೇಳಿಬಂತು (ಈ ತರಹದ ಸದ್ದು ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗೆ ಬಹಳ ಬೇಗ ಬೀಳುತ್ತೆ), ಸ್ವಲ್ಪ ಕತ್ತೆತ್ತಿ ನೋಡಿದೆ ಮಧ್ಯದ ಸಿಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿ ಅದೇನೋ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಕಿಸಿ ಕಿಸಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು . ಮನಸಲ್ಲೇ ನಾನು ನಕ್ಕೆ (ಬಡ್ಡಿ ಮಗನೆ ನೀನು ಮಾಡಿದ್ದಿ ಇಂತದ್ದು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಅಂದಿತೇನೋ ಒಳ ಮನಸ್ಸು ).ನೋಡುವುದರೊಳಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು ಪ್ರೇಮಿ(ಪರಸ್ಪರ ಆಕರ್ಷಿತರು ಅಸ್ಟೆ) ಎಂದು .ಹೀಗೆ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತವನಿಗೆ ಮನಸಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದು ನನ್ನ ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ (ಆಕರ್ಷಣೆ ).
೭ ನೇ ತರಗತಿಯವರೆಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿ( ಹೆಚ್ಚುಅನ್ನಬಹುದೇನೋ ) ಶಿಸ್ತಿನಿಂದಲೇ ಬೆಳೆದ ನನಗೆ ,೮ ನೇ ತರಗತಿಗೆ ಬರುತಿದ್ದಂತೆ ಹುಡುಗಿರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಆಕರ್ಷಣೆ ಇತ್ತು ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಗಾಲಾರದು .ನನ್ನ ಹಿಂದಿನ ಲೇಕನದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿರುವಂತೆ ಶಾಲೆಯ ಶುರುವಾತಿನಲ್ಲೇ ನಾನು ಕಂಡು ಕೊಂಡ ಸತ್ಯ ಹುಡುಗಿಯರ ಸ್ನೇಹವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಆಧಿಪತ್ಯ ಕಷ್ಟ ಅಂತ ( ಏತಕ್ಕೆ , ಏನು ಇಲ್ಲ ನನ್ನ ಹಿಂದಿನ (೩) ಅಲ್ಲಿದೆ ).
೯ ನೇ ತರಗತಿಗೆ ಬರುವಸ್ಟರಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಎಲ್ಲ ೪೫ ಮಂದಿ ಹುಡುಗಿಯರ ಹೆಸರು , ಮುಕಪರಿಚಯ ,ಸ್ವಭಾವ ಎಲ್ಲ ಅರೆದು ಕುಡಿದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ ಅಂತಲೇ ಹೇಳಬಹುದು . ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲು ೨ ನೇ ಯವನಾಗೆ ಬರುತಿದುದ್ದು ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ವೆಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು . ನಾವಿದದ್ದು ಕೇವಲ ೧೫ ಮಂದಿ ಹುಡುಗರು ಮಾತ್ರ .ಮೊದಳಿಗಳಾಗಿ ಇದದ್ದು ನನ್ನ ಈ ಕಥಾ ನಾಯಕಿ.ಸ್ವಲ್ಪ ಬಿರುಸಿನ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೇ ಇತ್ತು ನನ್ನಾ ಮತ್ತು ಅವಳ ನಡುವೆ .ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆ ಹುಡುಗಿ ,ಆದರೆ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಲವೋ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಹುಡುಗಿ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಲೆಂದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊಟ್ಟೆಉರಿ. ಅದೇ ನಂಗೆ ಪ್ಲಸ್ ಪಾಯಿಂಟ್ , ಈ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹುಡುಗಿಯರು ನೋಟ್ಸ್ , ಅದು ಇದು ಅಂತ ನನ್ನೇ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದರು .ಅದು ಅಲ್ದೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಲೀಡರ್ ಬೇರೆ ನಾನು .ಅವಾಗಿನ್ನು ಹುಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ ನನ್ನೀ ಪ್ರೇಮ , ಕೇವಲ ಎಲ್ಲರೂ ಗುರುತಿಸಬೇಕು ಅನ್ನೋದು ಅಸ್ಟೆ ನನ್ನಾ ಧ್ಯೇಯ ಆಗಿತ್ತು .
ಅದು ಶುರುವಾದದ್ದೆ ೧೦ ನೇ ತರಗತಿಯ ಪ್ರಾರಂಬಿಕ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ , ೯ ನೇ ತರಗತಿಯ ಯಾರೋ ಇಬ್ಬರು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಶಾಲೆಯಲೆಲ್ಲ ಗುಲ್ಲು ,ಅಲೆಲೆ ನಾನು ೧೦ ನೇ ಕ್ಲಾಸ್ಗೆ ಬಂದ್ರು ಏನು ಮಾಡೆಯಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅಂತ ಬೇಸರ ನನಗೆ , ಅವಗ್ಲೆ ನೋಡಿ ಚಿಂತಿಸಿದ್ದು ಈ ಪ್ರೀತಿಬಗ್ಗೆ .ಆಯ್ಕೆ ಅದೇ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನ ಬುದ್ದಿವಂತೆ . ನೋಡಲು ಅಸ್ಟೇನು ಸುಂದರವತಿಯಲ್ಲ (ಬಿಡಿ ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ನಾನೇನು ಸುರಸುಂದರಾಂಗ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ ) ಆದರೂ ಅವಗೆಲ್ಲ ರೂಪಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸ್ಟೇಟಸ್ ಮೈನ್ಟೈನ್ ಮಾಡೋದು ಮುಖ್ಯ ಆಗಿತ್ತು . ಆದರೆ ಯಾರ ಬಳಿಯಲ್ಲೂ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ .ಇದು ಒಂತರ ಒನ್ ವೆ , ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಅವಳಲ್ಲ . ಅಂದಿನಿಂದ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಒಂತರ ನಾಚಿಕೆ , ಯಾರಾದ್ರೂ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನಾದ್ರೂ ಅಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲಿಲದ ಕೋಪ ಬಂದು ಬಿಡ್ತಿತ್ತು (ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಹಾಗಿಲ್ಲ). ಮೊದಲ ಸ್ಪರ್ಶ ಒಮ್ಮೆ ನೋಟ್ಸ್ ಕೊಡುವಾಗ ಕಿರುಬೆರಳು ತಾಗಿದ ನೆನಪು (ಅವತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಒಂದೋ ,೨ ಘಂಟೆ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ ಅಸ್ಟೆ ).
ಎಲ್ಲ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೀತಾ ಇತ್ತು , ಇನ್ನೇನು ಪ್ರೇಮ ನಿವೇದನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅನ್ನೋಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬಂತು ನೋಡಿ ಅದೇನೋ ಪ್ರೊಗ್ರಾಮ್ ಹೆಸರು ಪ್ರತಿಭಾ ಕಾರಂಜಿ . ಅದಕ್ಕೋಸ್ಕರ ನಾವೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲೇ ೧೦ ಕಿ ಮಿ ದೂರ ಇರೋ ಇನ್ನೊಂದು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ವಿ , ಯಲ್ಲ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಆಗಿತ್ತು ನಾನು ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ಬೆರೆತು ಫುಲ್ ಖುಷಿ ಆಗಿದ್ದೆ (ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ಅಂದರೆ ೯ ನೇ ತರಗತಿಯ ಹುಡುಗಿಯರು ಹಿ ಹೀ ), ಅದೇ ಆಗಿದ್ದು ತಪ್ಪು ನೋಡಿ .ಮರುದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದಾಗ ನನಗೆ ಆಘಾತ ಕಾದಿತ್ತು .ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ಅವಳು ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತಾನಾಡುವುದಿಲ್ಲಂತೆ ಅಂತ ಅವಳ ಗೆಳತಿಯರಿಂದ ತಿಳಿಯಿತು . ಕಾರಣ ಮಾತ್ರ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ , ನಾನು ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿಯೇ .ನಾನು ಕೂಡ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತು ಬಿಟ್ಟೆ . ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಕಾರಣ ತಿಳಿಯಿತು . ನಾನು ೯ ನೇ ತರಗತಿಯವರ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಇವಳನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದ್ದೆನಂತೆ. ನಗ ಬೇಕೋ ಅಳ ಬೇಕೋ ನೀವೇ ಹೇಳಿ ? ಹುಚ್ಚು ಹುಡುಗಿ .
ಒಂದಂತು ಅರ್ಥ ಆಗಿತ್ತು , ಅವಳಿಗೂ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಮನಸಿದೆ ಎಂದು . ಆಮೇಲೆ ಹಾಗೆ ನಾನು, ಅವಳು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಏನಾದ್ರು ಅಂದ್ಲ ಅಂತ ಬೇರೆಯವರ ಬಳಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋದು , ಅವಳು ಕೂಡ .ಆದರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಪರಸ್ಪರ ಮಾತಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿ ಕೊಡ್ಲೇ ಇಲ್ಲ . ೧೦ ನೇ ತರಗತಿಯ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಪರೀಕ್ಷೆ ಕೂಡ ಹತ್ತಿರ ಬಂತು , ಹಾಗೆಯೇ ನನ್ನೊಳಗೆ ಮೂಡಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯ ಭಾವನೆಗಳು ಕೂಡ ದೂರ ಹೋದವು .
ಆಮೇಲೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಬೇಟಿ ಆಗಿದ್ದು ಬರೋಬ್ಬರಿ ೨ ವರ್ಷ ಗಳ ನಂತರ. ಆಗ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಮಾತಾಡಿದ್ವಿ , ನಂಗು ಭವಿಷ್ಯದ ಚಿಂತೆ ಅವಳಿಗೂ ಅದೇ . ಅಂದ ಮೇಲೆ ಈ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬರಬೇಕು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ .ಹೀಗೆ ಯೋಚನಾಲಹರಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನನಗೆ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ ಎಂಬ ಕಂಡಕ್ಟರನ ಕೂಗು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿತು . ಮತ್ತೆ ಆ ಜೋಡಿಯ ಕಡೆ ನೋಡಿದೆ ,ಎಲ್ಲ ಅದೇ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬದಲಾವಣೆ ಅವನ ಕೈ ಅವಳ ಹೆಗಲ ಮೇಲಿತ್ತು.ಒಳಗೊಳಗೇ ನಸು ನಗುತ್ತ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದೆ .

"ಸವಿ ಸವಿ ನೆನಪು ಸಾವಿರ ನೆನಪು
ಸಾವಿರ ಕಾಲಕು ಅಚ್ಚಳಿಯದ
ನೆನಪು ".